Polowanie zakonczone, ofiara zdobyta.
W rolach glownych wystapili:
Ofiara: Ja
Mysliwy: Margarita (w wielokrotnych odslonach w limonkowej sukni koktajlowej z krawedzia wyszywana nitka soli lub w szklanej truskawkowej oprawie skapanej w cukrze)
niestale emocjonalnie...
jestesmy jak fala...
raz tryskajace entuzjazmem i radoscia, raz bez zycia...
targaja nami uczucia...
pelne kompleksow...
odwiecznie bladzace w swiecie szukajac milosci...
wsparcia, czulosci, szczerosci, bliskosci...
"tego Jedynego"...
przyjaznej duszy...
My, kobiety...
z pozoru niby silne i niezalezle...
jednak kruche i slabe istoty...
pelne sprzecznosci..
nasze zycie wypelnia smutek,
czasem urozmaica je chwilowe, pozorne szczescie...
swietnie zamaskowane aktorki grajace swoje role,
ktorych zazdroszcza nam inni...
mistrzynie w stwarzaniu sobie problemow...
My, kobiety...
na ustach nosimy usmiech...
a w sercach lzy....
Nie jest dobrze...Czegos mi brak.
Podsumowanie:
-kac mega gigant, nieprzespana noc, choroba morska :P, wino, taniec, wschod slonca, zakupy ,zauroczenie, nieznajomy, znajomi, a w glowie wspomnienia minionych dni...
Ogolnie bylo milo i uczuciowo,ale trzeba wrocic do rzeczywistosci!
ps. Dziekuje za wszystkie mile slowa, zabralabym Was wszystkich ze soba najchetniej :)
Dobrej nocy.
Na dnie walizki zapakowany usmiech.
Slonce w kosmetyczce ukryte.
Flakonik perfum o zapachu wolnosci.
Kwiaty we wlosy upiete.
Rozowe okulary na nosie.
A w reku bilet – kierunek: Beztroska.
Milosc - temat rzeka – przyczyna moich rozterek.
Wiecie, jawi mi się ona jako wiekowa dama. Taka angielska, powazna kobieta. Wyniosla w swym majestacie i niewzruszona. Widziala juz wszystko i wszystko slyszala. Nic jej nie zaskakuje. Trzyma sie swych zasad i wg nich rozdaje swoje dobrodziejstwa. Perfekcjonizm to jej domena. Ona nie wybacza, ona nie lituje sie. Zada wiernosci i calkowitego oddania. Dla jednych religia, dla innych przeklenstwo. I gdzies u jej stop mala istota. Pragnaca dostapic zaszczytu wstapienia w szeregi jej wyznawcow. Wierzy, ale ciagle to za mało. Pragnie, ale paralizuje ja strach. Walczy, ale ciagle trafia na przeszkody. Wciaz za mało, by poczuc, by doznac. A moze to ja jestem wobec siebie zbyt wymagajaca, a nie ona wobec mnie? Moze to ja stawiam ja na piedestale, czyniac dla niej wysokie progi? Moze to ja nie daje sobie nadziei, kiedy ona stawia przede mna szanse?
Milosci, okielznaj mnie!